Myślę, że bajki o Muminkach nie trzeba nikomu przedstawiać i wiem z różnych opowiadań z dzieciństwa, że niektórzy bardzo bali się jednej postaci z tej uroczej bajki. Znacie Bukę? Na pewno. Przyznam szczerze, że mnie samej Buka nigdy za mocno nie przerażała, a dobranockę z Muminkami w roli głównej uwielbiałam.

Teraz, kiedy po latach wracam do tej opowieści dostrzegam w niej tak wiele mądrości i piękne przesłanie. W Dolinie Muminków życie wcale nie było bajkowo proste – zdarzały się powodzie, szarugi, susze, wybuchały wulkany, spadały komety. Mimo wszystko Muminki, w całej swojej radości z życia, umiały doceniać to, co piękne. Każdego gościa, który przekroczył próg ich domu umiały ugościć.

Piękne jest też to, że Muminki żyły zgodnie z rytmem dnia i nocy oraz pór roku. Zdarzały się jesienne wyciszenia – towarzyszyła im wtedy melancholia i tęsknota za latem. Jakie to ludzkie, prawda?

Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych butach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcze pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas